7 stycznia 2022 roku wyruszyliśmy liniami Flydubai z Krakowa na Sri Lankę. Pierwsza część lotu trwała niecałe 6 godzin, po czym kolejne 6 godzin spędziliśmy na lotnisku w Dubaju w oczekiwaniu na przesiadkę. Kolejno niecałe 5 godzin lotu do Kolombo. Sumując to, po wylądowaniu na Sri Lance byliśmy po 17 godzinach w podróży. Jednym słowem byliśmy wykończeni. 

Negombo i historia naszego pierwszego razu na Sri Lance

Po wyjściu z samolotu nie chcieliśmy brać tuk-tuka. Od razu planowaliśmy wpaść w tryb budżetowego zwiedzania, gdyż mieliśmy zamiar podróżować po Azji jak najdłużej. W związku z czym obczailiśmy na mapach google, że niedaleko lotniska znajduję się główna ulica, na której kursują autobusy. Tak więc ruszyliśmy na przystanek. Zacznijmy od tego, że nie mogliśmy go znaleźć, ponieważ nie był oznaczony na drodze. Gdy w końcu jakiś autobus nadjechał zapytaliśmy się czy jedzie do centrum Negombo. Taki naganiaczo – bileter odpowiedział, że tak („yes, yes, Negombo”). Zapytaliśmy się, ile kosztuje bilet, na co usłyszeliśmy, żebyśmy szybko wsiadali, bo autobus musi ruszać. Tak też zrobiliśmy. Dustin jeszcze przed tym, jak usiedliśmy na miejscach, kilkakrotnie dopytywał, ile kosztuje bilet. Naganiacz mówił „later, later”, czyli później. Facet zebrał od wszystkich kasę, oprócz nas, mimo, że upominaliśmy się o to. Już wtedy coś nam śmierdziało. Dodam jeszcze, że wyglądał, jakby jarał cały poranek. 

Co dalej?

Od wszystkich mieszkańców zebrał grosze za przejazd, a od nas chciał miliony monet. Wcześniej orientowaliśmy się, ile mniej więcej powinien kosztować kurs, także powiedzieliśmy, że to, ile on proponuje, to dużo za dużo. Widać było, że naganiacz był mocno zawiedziony, bo nie udało mu się naciągnąć białasów, ale w końcu doszliśmy do porozumienia. Gdy już myśleliśmy, że wszystko będzie ok, spojrzeliśmy na mapy google, które ewidentnie wskazywały, że zamiast zbliżać się do Negombo oddalamy się. Tak więc szybka akcja- mówimy, że wysiadamy. Kierowca się zatrzymał i nawet kazał naganiaczowi zwrócić nam, jakąś część kasy za bilet. Kolejno, chyba pytając się mieszkańców, znaleźliśmy się na dobrym przystanku. Złapaliśmy autobus, w którym cały proces kupowania biletu był prostszy i uczciwy. 

Uff w końcu dojechaliśmy do Negombo 

Idąc z plecakami w kierunku naszego noclegu rozmawialiśmy o tym, że musimy uważać, bo to jednak inny kraj, niektórzy mogą chcieć nas wykorzystać i takie tam mądrości życiowe. Po dosłownie kilku minutach zaczepił nas facet, który zaczął, jak zawsze. Kiedy przyjechaliśmy, skąd jesteśmy itd. Powiedział, że miał znajomą z Polski (oczywiście, że miał ;p) i zaczął opowiadać o Dorocie. Zapytał się, czy nie będzie nam przeszkadzało, jak pójdzie chwilę z nami, ponieważ tylko chce porozmawiać. I faktycznie  rozmawiało się przyjemnie. Pan dobrze mówił po angielsku. Powtarzał, że absolutnie nie chce naszych pieniędzy. Wie, że inni mogą tak robić, ale on nie. Bla bla bla. 

Przechodząc blisko fortu zaproponował nam, że pokaże, jak to wygląda. Oczywiście za darmo „maj friend”. Boże, jacy byliśmy durni. A może raczej uprzejmi i nie chcieliśmy chamsko go przegonić. Tak czy inaczej, już po 10 minutach pozowałam z Dustinem do zdjęcia z rybą przeciętą na pół. Nasz brak asertywności wyśmienicie się bawił. Pamiętam, że byłam już na maksa zmęczona lotem i dźwiganiem ponad 7 kg plecaków. Powiedzieliśmy przyjacielowi, że definitywnie będziemy się kierować do noclegu. 

Oczywiście Pan powiedział, że dobrze i podprowadzi nas

Westchnienie. Mówimy, że ok. Przyjaciel tak nas podprowadził, że przez kolejną godzinę dalej z nim szliśmy, ponieważ twierdził, że tu musimy to zobaczyć, a tu to. W końcu powiedzieliśmy, że dziękujemy i lecimy. Przyjaciel stwierdził, że niedaleko znajduje się bar i moglibyśmy mu postawić piwo, po czym będziemy kwita za jego poświęcony. Uznaliśmy, że faktycznie spędził z nami z 2 godziny pokazując nam różne atrakcje Negombo, więc będzie to dość uczciwe. Weszliśmy do baru, postawiliśmy Panu piwo, a że sami piwkiem nie wzgardzimy, napiliśmy się z nim. Wypiliśmy po piwku, było naprawdę bardzo miło. Przyjaciel narysował nam na kartce kwiatka, serce. Co więcej pisał nasze, naszych mam, ojców, sióstr itd. imiona w języku syngaleskim. 

Aż w końcu nadszedł moment, który wiedzieliśmy, że nadejdzie. To takie uczucie, gdy wiesz, że coś jebnie, ale łudzisz się, że może nie. No i zaczęła się gadka o pieniądze – za oprowadzenie po mieście, na dzieci, na jedzenie. Koniec końców zapłaciliśmy za jego piwo i daliśmy mu troche dolarów. Już nie pamiętam ile, ale ani nie mało, ani nie dużo. 

Idąc już sami do domu śmialiśmy się z siebie

Po pierwsze, że mieliśmy oszczędzać, a już pierwszego dnia, wydaliśmy więcej niż chcieliśmy. A po drugie, że przecież wiedzieliśmy, że tak to wygląda. Słyszeliśmy już takie historie, byliśmy przygotowani na to.  

A wiecie co jest w tym najgorsze? Nie to, że zostaliśmy naciągnięci na pieniądze, a to, że naprawdę go polubiliśmy. A niestety wszystkie pozytywne rzeczy, które o nim myśleliśmy w mgnieniu oka uleciały. Bo, gdy wcześniej mówił, że absolutnie, żadnych pieniędzy nie będzie chciał i jak się okazało skłamał, to czy jego historie, były prawdziwe, czy mówił to, co chcieliśmy usłyszeć. Brzmi to trochę, jak tragiczna historia miłosna. 

Generalnie zdaje sobie sprawę, że nic strasznego się nie stało. Chciałam tylko opowiedzieć Wam nasz pierwszy raz na Sri Lance. W kolejnych dniach, a było ich 25, spotykaliśmy tylko miłych, życzliwych i wspaniałych ludzi. Może po prostu nauczyliśmy się unikać  naciągaczy i zdecydowanie odmawiać. Pomimo naszego pierwszego, niezbyt udanego dnia, Sri Lanka skradła nasze serca. 

Wnioski

Ogólnie rzecz ujmując, cieszymy się, że doświadczyliśmy tego już pierwszego dnia. Zdecydowanie pomogło nam to w dalszej podróży po Sri Lance, Tajlandii, a na koniec po Wietnamie. Nauczyło nas to kilku rzeczy. Najważniejsze – ustalać cenę wszystkiego (noclegu, przejazdu i takich tam) od razu. Po drugie zdecydowanie odmawiać. Gdy tego nie zrobisz szybko zostaniesz zbałamucony. I na końcu, żeby ufać swojemu instynktowi.